Frittata con patate e salmone, czyli Frittata z ziemniakami i łososiem.

Ilekroć wracam do Włoch, nawet po krótkiej nieobecności, na nowo odkrywam smaki włoskiej kuchni.  Jej niepodważalną zaletą jest prostota, polegająca na wykorzystaniu świeżych, lokalnych składników – oliwy z oliwek zebranych na pobliskich wzgórzach, chleba wypiekanego bez użycia soli, serów,  leśnych grzybów, dziczyzny i ryb morskich.

Jednym z doskonałych, lekkich dań pranzo (podawanych w porze lunchu) jest frittata.

Popularna w Toskanii frittata to rodzaj omletu z dodatkiem warzyw, sera lub nawet makaronu. Od tradycyjnego francuskiego omletu, frittata różni się tym, że najpierw jest smażona na patelni, a później dopieka się ją w piekarniku.

Przepis dla 4 osób

Czas: przygotowanie 10 minut

Gotowanie: ziemniaki 20 minut

                         smażenie 5 minut i  zapiekanie  5 – 10 minut

SKŁADNIKI:

4 średniej wielkości ziemniaki

8 jaj

3 łyżki mleka

100g wędzonego łososia, pokrojonego na małe kawałki

1 cebula, pokrojona na cienkie piórka

2 ząbki czosnku, drobno posiekane

gałązka rozmarynu, listki drobno posiekane

3 – 4 łyżki oliwy z oliwek

sól do smaku

świeżo zmielony pieprz do smaku

PRZYGOTOWANIE:

Umyte ziemniaki zalej wodą, doprowadź do wrzenia i gotuj ok. 20 minut, aż będą miękkie. Odcedź i wystudź.

Jajka roztrzep z mlekiem w misce, dodaj sól i mieszaj do połączenia składników.

Wystudzone ziemniaki obierz ze skóry i pokrój w nieduże plasterki. Rozgrzej piekarnik do temp. 200 C.

Na żeliwnej patelni (musi nadawać się do piekarnika) rozgrzej oliwę i smaż pokrojoną cebulę, po kilku minutach dodaj czosnek i rozmaryn, aż wszystko będzie lekko zmięknie.

Pokrojone ziemniaki ułóż na całej patelni, dodaj kawałki łososia i wlej roztrzepane jajka. Posyp wszystko pieprzem i ziołami. Smaż około 5 minut, aż spód i boki się zetną (środek powinien być półpłynny).

Przełóż patelnię do rozgrzanego piekarnika i poczekaj, aż powierzchnia frittaty ładnie się zrumieni.

Do frittaty z łososiem doskonale pasuje rzeźkie, dobrze schłodzone vino bianco np. vernacchia z San Gimigniano post Jesień w Toskanii 🙂