Dolomity moja miłość – Tre Cime di Lavaredo

Kiedy ponad 20 lat temu zobaczyłam Dolomity wiedziałam, że będę tu wracać. Od tamtego czasu przyjeżdżam tu na kilka tygodni każdego roku – wiosną i latem, jesienią, czasem zimą.

Moje serce skradły trzy skalne obeliski, symbol Dolomitów – Tre Cime di Lavaredo, leżące w Parku Przyrody Tre Cime i w ten rejon Alto Adige przyjeżdżam najchętniej. I choć na tle całych Alp nie imponują wysokością, ich efektowne, pionowe ściany – Cima Grande (2999 m n.p.m.) Cima Ovest (2973 m n.p.m.) Cima Piccola (2857 m n.p.m.) – pozostawiają niezatarte wrażenia.

Jasnoszare w dzień, przyjmujące rudoczerwone, ogniste barwy wieczorem, tworzą magiczny spektakl zmieniającego się w zachodzącym słońcu krajobrazie. Widok Tre Cime di Lavaredo, jest imponujący z każdej strony. Teren wokół szczytów oferuje niezliczone możliwości wędrówek, dla wszystkich miłośników wspinaczki – tych mniej i bardziej doświadczonych. Liczne szlaki charakteryzują się zróżnicowanymi poziomami trudności.

Moja najbardziej ulubiona trasa biegnie z Misuriny i dalej od schroniska Auronzo, przy niewielkich podejściach i niewielkich stratach wysokości, okrąża Tre Cime bardzo wygodnym szlakiem. Sceneria podczas tego kilku godzinnego spaceru zmienia się nieustannie i jest cudowna ze wszystkich stron.

Na Tre Cime nie prowadzą żadne szlaki, choć w 1869 szczyt Cima Grande został zdobyty przez kilku śmiałków. W dniu 21 sierpnia 1869 roku wiedeńczyk Paul Grohmann, Franz Innerkofler Sesto i Peter Salcher z Luggau (Austria) wyruszyli ze schronienia Rimbianco Incamminandosi w wąwozie od południowej podstawy góry, między Cima Grande i Cima Piccola. Po 2 godzinach i 55 minutach dotarli do szczytu Cima Grande na wysokości 2.999 m n.p.m. W następnych latach kolejni wspinacze – Innerkofler, Michl, wraz z Üz Carbonin, zdołali zdobyć Western Summit. Michl,wraz z bratem Hansem, zdobył także pierwsze wejście na Cima Piccola, uważany za najtrudniejszy na Tre Cime di Lavaredo w Dolomitach.

Wybuch pierwszej wojny światowej zatrzymał rozwój turystyki w tym rejonie. Dopiero w 1933 roku, 14 sierpnia Emilio Comici, zdobył najbardziej podziwianą, upragnioną do zdobycia, północną ścianę Cima Grande, stając na jej szczycie zapisał się w historii alpinizmu.

Tre Cime di Lavaredo / 3 Zinnen, wraz z innymi szczytami Dolomitów wpisane w 2009 roku na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, są rajem dla miłośników turystyki pieszej i wspinaczki.

Wycieczka wokół Tre Cime to punkt obowiązkowy na mapie tego regionu. Można ją rozpocząć od doliny Landro i jeziora Misurina, skąd samochodem (wjazd 30 euro/sam.osob. ) lub autobusem (8 euro/os), docieramy do punktu startowego – schroniska Auronzo (2320 m n.p.m.). Odcinek ten można także pokonać nie płacąc za wstęp – pieszo lub na rowerze, ale jest to 7 km wspinaczki asfaltem stromo w górę. Dawniej pokonywałam tę drogę rowerem (od punktu poboru opłat ok. 4,7 km drogą o nachyleniu 10% i imponującej różnicy poziomów na tym krótkim odcinku 473 m), ale ponieważ dziś niektóre szlaki górskie przy Tre Cime są dla rowerów zamknięte, wolę zachować siły na wędrówkę.

Trasa: górskie schronisko Auronzo (2320 m n.p.m.) – górskie schronisko Lavaredo (2434 m n.p.m.) – górskie siodło Forcella di Lavaredo (2454 m n.p.m.), skąd rozpościera się zapierający dech w piersiach widok na otaczającą panoramę – górskie schronisko A. Locatelli (2438 m n.p.m.) – górskie schronisko Auronzo.

Odległość: 9,5 km

Czas przejścia: ok. 2,5 godziny

Różnica wysokości: ok. 400 m

Poziom wysokości: od 2320 do ok. 2500 m n.p.m.

Ważne: jeśli planujesz tę wycieczkę, zapoznaj się z aktualnymi warunkami pogody. W sierpniu tego roku, w ciągu jednej nocy spadło ponad 30 cm śniegu. Warunki na trasach zmieniły się na zimowe i część szlaków była odśnieżana pługami (stąd letnie zdjęcia w zimowej scenerii) 🙂

Schroniska otwarte są tu od początku czerwca do początku listopada.